Ολλανδικές εκλογές, ο ακροδεξιός-εθνικιστής Βίλντερς, και η ¨Ελληνική ιδιαιτερότητα¨.

Η αφορμή γιαυτό το άρθρο δόθηκε από τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ολλανδία, σε συνδυασμό βέβαια με την έκδηλη ανάγκη ώστε να ανοίξει μια δημοκρατική και δημόσια συζήτηση και στη χώρα μας, για το εάν είναι εφικτή η αναζήτηση εναλλακτικής προοπτικής, εκτός της ΟΝΕ και της Ε. Ένωσης.

Είναι αλήθεια βέβαια ότι, ειδικά για το αποτέλεσμα των Ολλανδικών εκλογών, σχετικά πάντοτε αλλά και αποφασιστική για τη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος ρόλο έπαιξαν από τη μια, η στάση του κυβερνώντος κόμματος με επικεφαλής τον νυν πρωθυπουργού, στον χειρισμό του στην Ολλανδό – Τουρκική κρίση, που προκάλεσε κατά βάση η τακτική του Τούρκου προέδρου. Όμως αυτό που καθόρισε -ως ένα βαθμό- το αποτέλεσμα ήταν η στάση των Ολλανδικών πολιτικών κομμάτων συνολικά, στην εξαιρετικά επιθετική ρητορική των Τούρκων, η οποία τελικά συνέβαλε και καθόρισε, γιατί όχι και ως ένα βαθμό, τη σειρά κατάταξης των κομμάτων στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Αυτή την επιθετική και αλαζονική ρητορική των Τούρκων αξιωματούχων, εκμεταλλεύτηκε ο Ολλανδός πρωθυπουργός, συσπείρωσε τους ψηφοφόρους του κόμματος του, που φυλλορροούσε όλο το προηγούμενο διάστημα, για να τερματίσει πρώτος στις εκλογές. Όταν μάλιστα οι δημοσκοπήσεις σε όλη την προεκλογική περίοδο τον έφερναν με μεγάλες απώλειες δεύτερο, (έχασε μόνο το ¼ των ψηφοφόρων του, από τις προηγούμενες εκλογές), και κατάφερε να αφήσει πίσω τον ακροδεξιό Βίλτερς.

Ασφαλώς και είναι εξαιρετικά υψηλά και ανησυχητικά τα ποσοστά του Βιλτερς, 15% (από 5,8%)και 3πλασιασμός των ψήφων!!  ο οποίος είχε σαφές προβάδισμα και προηγούνταν καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο, ενώ οι δημοσκόποι θεωρούσαν ότι θα κάνει πραγματικότητα την πρώτη παρουσία των ακραίων εθνικιστικών και ξενοφοβικών στην διακυβέρνηση της πρώτης Ευρωπαϊκής χώρας,

Ο Βίλντερς ακολουθώντας μια επιθετική και ακραία προεκλογική  εκστρατεία, δεν υποχώρησε τακτικά ούτε ελίχθηκε και ήθελε εξ΄ αρχής να μετατρέψει τις εκλογές σε ένα δημοψήφισμα για το μέλλον της εξωστρεφούς, προοδευτικής και ανοιχτής Ολλανδίας.

Επεδίωκε, ενώ όλη η ρητορική του παρέμεινε καθ΄ όλη την προεκλογική περίοδο ίδια, η χώρα του να ¨χωθεί σε ένα περίκλειστο εθνικό  καβούκι¨.

Αυτό μάλιστα που διακήρυττε ακούραστα είναι:

λιγότερους μουσουλμάνους αλλά και ξένους από άλλες χώρες της Ε.Ε, και ειδικά για τους Μαροκινούς (?) ζητούσε να υπάρξει πλήρης ΑΠΑΓΌΡΕΥΣΗ εισόδου, καθώς και έλεγχος με κλειστά σύνορα σε όλους, έξοδο από την Ε.Ε και την ευρωζώνη. (πολιτικές Ν. Τραμπ!)

Γενικότερα και εν συντομία μπορούμε να πούμε ότι, το όραμά του παραμένει, η επιστροφή σε μια ¨ειδυλλιακή και βουκολική¨ επιστροφή, με νερόμυλους, κλειστές κάστες και κοινότητες, οι οποίες όμως δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα του 2017.

Ενώ παρέμεινε έκδηλος ο λόγος του και βρισκόταν σε απόλυτη αντίφαση με τον διεθνή και πολυπολιτισμικό προσανατολισμό της σημερινής Ολλανδικής κοινωνίας.

Συνοπτικά υπενθυμίζω τα εξής για να προχωρήσω σχετικά με τις αναγωγές που επιχειρούμε σε αυτό το σημείωμα, με φαινομενικά μικρή συνάρτηση ή συνάφεια (?)  με τη χώρας μας.

Επιχειρώντας μια αντιδιαστολή, για όσα τραγικά συμβαίνουν 7 και πλέον χρόνια στην ¨Ελλάδα των μνημονίων¨,  θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στο βασικό επιχείρημα που διαπερνάει όλους σχεδόν τους επίσημους πολιτικούς σχηματισμούς της χώρας μας.

Ότι δηλαδή, η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει κανένα μέλλον εκτός της ΟΝΕ(!) ναι!, τέτοια λένε ακόμα!! με ποιο γελοία όλων τα επιχειρήματα των ¨νεοσύστατων¨ και κατασκευασμένων σε πολύ μεγάλο βαθμό κομμάτων, από τα ελεγχόμενα και μονοσήμαντα σε προπαγανδιστικό τρόπο ΜΜΕ, την εγχώρια και αδίστακτη διαπλοκή.

Νεόκοποι πολιτικοί ηγέτες τύπου Θεοδωράκη, (το Ποτάμι), Λεβέντης ( Ένωση κεντρώων), πλην βέβαια των βασικών υποστηρικτών των μνημονίων, της ΝΔ και της τωρινής Δ.Συμπαράταξης, στους οποίους προστέθηκαν εσχάτως και οι Συριζα -Ανέλ.

Στο ίδιο ακριβώς μπλοκ δυστυχώς ανήκουν και οι υπόλοιπες εφεδρείες της ¨μονολιθικής¨ άποψης και τα υπό σύσταση ¨νέα¨ δήθεν κομματικά εγχειρήματα των διαφόρων εκδοχών του, της κ. κ Διαμαντοπούλου, Α. Παπαδόπουλου, Θεοχάρη, Ραγκούση  κ.ά.

Όλοι αυτοί οι σχηματισμοί μαζί με τους ¨βασικούς¨πολιτικούς θιασώτες, δηλαδή το ¨βασικό μπλοκ των προθύμων¨, που διαμόρφωσε τη μεγάλη πλειοψηφία των 222 βουλευτών του 3^ου μνημονίου, που παρά τις επιμέρους διαφορές τους, αποτέλεσαν και συνεχίζουν να προβάλλουν την ίδια ¨νέα μεγάλη ιδέα¨!

Η Ελλάδα εκτός του κοινού νομίσματος αλλά και της Ε.Ε μας λένε ως χώρα θα είναι αδύνατον να επιβιώσει οικονομικά, προβάλλοντας το ακραίο και εκβιαστικό δίλημμα του ¨μονόδρομου της παραμονής στην ΟΝΕ¨, με το εκβιαστικό επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα απειλούσε την ίδια τη συνοχή της χώρας!!

Είναι μάλιστα τόσο ισχυρή έως δουλική η αντίληψή τους, ώστε μέχρι πρότινος είχαν επιβάλλει μια ιδιότυπη απαγόρευση, ώστε ¨οι ετερόκλητοι¨ υποστηρικτές της άλλης άποψης να εξοστρακίζονται από τη δημόσια σφαίρα.

Αποτελούσε και δυστυχώς αποτελεί και με ευθύνη όλων υμών των υποστηρικτών ¨της συντεταγμένης ρήξης¨ και μόνο από το γεγονός ότι τολμάμε να θέτουμε σε αμφισβήτηση το μονόδρομο αφήγησης της ΟΝΕ, θεωρώντας ότι μια τέτοια δημόσια συζήτηση υπονομεύει εθνικά τη χώρα!..

Έτσι φτάσαμε να μας εγκαλούν διάφοροι νεόκοποι πολιτικοί ηγέτες, όπως ο μέχρι πρότινος ¨γραφικότατος¨ κ.κ. Λεβέντης, και να χαρακτηρίζεται συνετός και η νέα ρεαλιστική συνείδηση του συνετού λόγου, για να προστεθεί και αυτός με όλους εκείνους, στο ήδη διευρυμένο κλαμπ των προθύμων.

Η παραμονή στον ¨σκληρό πυρήνα του Ευρώ¨ είναι δρόμος χωρίς επιστροφή! Και για τους σημερινούς κυβερνόντες με προεξέχοντα τα στελέχη της, (δεν καταλαβαίνω ειλικρινά τη φράση ¨με κάθε θυσία¨ τί και ποιους αφορά άραγε, πλην των ιδίων προφανώς και εμφανώς ευνοημένων οικονομικά και πολιτικά, όπως αυτή που πολύ πρόσφατη με λαλίστατο τρόπο και δογματική ευλάβεια επαναλαμβάνει ο κ. Παπαδημούλης!

Έτσι ακόμα και σήμερα (πλην του ΚΚΕ, που απέχει της ανάγκης του διαλόγου αυτού, μεταθέτοντας το πρόβλημα σε επίλυσή του, στην προλεταριακή επανάσταση και στο μέλλον), όλοι πλην της Χ.Α, που με ωμές φασιστικές  κραυγές (εντός και εκτός κοινοβουλίου), αποτελεί το όνειδος και την ντροπή του κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας, πρέπει σοβαρά και με συνεκτικό τρόπο να συμβάλλουν να ανοίξει δημοκρατικά η αναζήτηση πολιτικών λύσεων και προοπτικής της χώρας εκτός της ΟΝΕ.

Η διαρκώς επιχειρούμενη άρνηση που επέβαλλαν, οι κυρίαρχες δυνάμεις του ευρύτερου πολιτικού φάσματος, ¨της παραμονής με κάθε θυσία στο σκληρό πυρήνα της ΟΝΕ¨, πολιτικά και εκλογικά θα πρέπει να ηττηθούν.

Είναι αναγκαίο γιαυτό να αποκτήσουν ενιαία συνεκτική και ζωντανή πολιτική έκφραση και υπόσταση οι απόψεις που αντιστρατεύονται τους ¨μονόδρομους της ΟΝΕ και των μνημονίων¨. Έτσι όχι μόνο θα σταματήσει να θεωρείται απαγορευτική μια τέτοια δημόσια συζήτηση,  αλλά θα υποχρεωθούν όλοι να διατυπώσουν τον οδικό χάρτη με τον οποίο η χώρα θα ανασυνταχθεί οικονομικά και κοινωνικά.

Ενώ τώρα το μόνο πρόγραμμα -που 7 χρόνια τώρα εφαρμόζεται-, από τις δυνάμεις που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, με τις πολιτικές τους μικροδιαφορές, (διαφέρουν μόνο στο μίγμα της διαρκούς λιτότητας), είναι το προτεινόμενο κάθε φορά ¨πρόγραμμα των δανειστών¨ με τη μορφή των μνημονίων, για το οποίο και αντιδικούν ενώ το εφαρμόζουν!

Έτσι έχουμε τους υποστηρικτές της σκληρής και νεοφιλελεύθερης εφαρμογής των μνημονίων, (με τη συμμαχία νεοφιλελεύθερων & ακροδεξιών αντικρατιστών, που συνωθούνται στην ηγεσία) της Ν.Δ, με το Ποτάμι, και τις σκληρές εφεδρείες σε αναμονή. ( Διαμαντοπούλου, Πάγκαλος, Παπαδόπουλος, Θεοχάρης αλλά και πλειάδα παλαιών και νεώτερων,¨αστέρων του δικομματισμού¨, με ξεχωριστή την περίπτωση τον Βενιζέλου, ο οποίος έχει τους δικούς του ιδιοτελείς λόγους.

Δυστυχώς όλοι αυτοί είναι υπέρμαχοι υποστηρικτές της συνταγής ¨σοκ στην οικονομία και την κοινωνία¨, μαζί με ετέρους υποστηρικτές της soft εκδοχής και εφαρμογής, των¨νεόκοπων αριστερών¨ υποστηρικτών του 3^ου μνημονίου, με την αγαστή υποστήριξη των Ανέλ, Δημ. συμπαράταξη, Λεβέντη κ.ά. προθύμων.

Έτσι παραμένει ζητούμενο το νέο ¨εθνικό αλλά και κοινωνικό ζήτημα¨ προς επίλυση  που οι 3 πολιτικές παρατάξεις με τις μονοσήμαντες εμμονές τους δημιούργησαν και τα διαδοχικά μνημόνια που το εξέθρεψαν, -ένα για την κάθε μια- με εμφανή τη διατύπωση του στρατηγικού τους αδιεξόδου, που απειλή ανοικτά την οικονομική και κοινωνική συνοχή της χώρας.

Η πρώτη και βασική απάντηση που θα πρέπει σύντομα και χωρίς περιστροφές να διατυπωθεί συνεκτικά και οργανωμένα, από τις δυνάμεις εκείνες που αγωνίζονται ώστε να διατυπωθεί μια εναλλακτική και προοδευτική στρατηγική για τη χώρα, βρίσκεται στην ουσία αυτού του αρχικού ερωτήματος και επίδικου των Ολλανδικών εκλογών, που ήταν η αφορμή και το ερέθισμα για το άρθρο αυτό.

Αρκεί μόνο τούτο, για να ξεκινήσει σοβαρά η συζήτηση, χωρίς αποκλεισμούς και τεχνητά ψευτοδιλήμματα, που δεν αφορά βέβαια μόνο την Ολλανδική οικονομία αλλά θα πρέπει να αποτελέσει πρώτιστο και βασικό παράδειγμα για εμάς, ως άξονα για τη διατύπωση μιας ¨στέρεας εθνικής και παραγωγικής στρατηγικής για τη χώρα¨.

¨…Μετά από μακρά περίοδο ύφεσης και κρίσης η Ολλανδική οικονομία γνωρίζει πάλι υψηλά σε ποσοστά ανάπτυξης 2% με το ποσοστό ανεργίας που τείνει να πέσει στο 5%! Αυτό οφείλεται (όπως δείχνουν τα στοιχεία), στην εξαιρετική εξωστρέφεια της Ολλανδίας, μιας χώρας με μόλις 17 εκατομμύρια κατοίκους, η οποία εξάγει όμως περισσότερα προϊόντα από όσα η Μεγάλη Βρετανία ή η Ιταλία¨!

Τί λέτε?  μπορεί η χώρα μας, με τις ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος για οικονομίες ποιότητας αλλά και κλίμακας στον πρωτογενή τομέα, για να αποτελέσει αυτό απαρχή ώστε να απαλλαγή από τα ¨διαρκή μνημόνια¨, την μόνιμη επιτροπεία και του ζουρλομανδύα του Ευρώ, που τροφοδότησαν και εκτίναξαν το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη?

Επιτέλους ας αρχίσουμε από όλα όσα μπορούμε και συμφωνούμε!