Η διαρκής φτωχοποίηση και οι συνέπειες στην κοινωνία

Η μίζερη πραγματικότητα φτωχοποίησης, μεγάλων τμημάτων της  κοινωνίας και η πεζή καθημερινότητας στην Ελλάδα που ασθμαίνοντας κλείνει το 2017 συνεχίζεται, ενώ είναι απολύτως βέβαιο ότι η ασκούμενη πολιτική, ως συνέχεια των προκατόχων της, θα φέρει τα χειρότερα.

Δεν προαναγγέλλουμε τίποτα περισσότερο, ούτε πρωτοτυπούμε κάνοντας αυτές τις διαπιστώσεις.

Αυτό φαίνεται σε κάθε βήμα γύρω μας και με κάθε καλοπροαίρετο και αντικειμενικό πολίτη με τον οποίο συνομιλούμε, όντας αποδέκτες των μεγάλων οικονομικών δυσκολιών, των κοινωνικών απογοητεύσεων και των αδιεξόδων του.

Η διάχυτη  μιζέρια αντανακλάται τριγύρω και ασφαλώς συνεχίζει να απλώνεται σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, που χαρακτηρίζονται συχνά ως ¨κοινωνικό σώμα¨, θεωρώντας υπερβολικά ότι αφορά όλη την κοινωνία.

Είναι αλήθεια ότι πρέπει να αποφεύγονται οι γενικεύσεις, διότι σήμερα στη χώρα η κοινωνική και οικονομική ψαλίδα ασφαλώς συνεχίζει να μεγαλώνει, όμως από την άλλη πλευρά και πλούτος παράγεται και αυξάνει, και κυρίως οι πλούσιοι καρπώνονται και μεγεθύνουν τα κέρδη τους!

Έτσι, γενικεύσεις και απλουστεύσεις τέτοιου τύπου δεν οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα, ώστε να αντιληφθούμε καλύτερα και να ερμηνεύσουμε κοινωνικές συμπεριφορές, επειδή οι ¨ποιοτικές μεταβολές¨ που συντελούνται, τα τελευταία 8 χρόνια στην κοινωνία, γίνονται καθολικά προς το χειρότερο.

Οι συνέπειες αυτές δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της σκληρής και ασκούμενης νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής που επιβεβαιώνει τις τραγικές προβλέψεις που κάναμε και στο παρελθόν, διαφωνώντας ανοιχτά με τις επιλογές των κυβερνόντων, στην υλοποίηση των πολιτικών που επιβλήθηκαν από τα ξένα κέντρα (Ε.Ε & ΗΠΑ).

Η συνέχιση των ίδιων πολιτικών και οικονομικών επιλογών των προκατόχων της και από τη νέα πλειοψηφία που διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2016, είχαμε προαναγγείλει ότι δεν θα βελτίωνε την θέση της κοινωνίας ούτε της οικονομίας, από την ¨ρεαλιστική συστημική στροφή¨ της κυβέρνησης του Σύριζα να ενταχθεί στο μπλοκ των προθύμων, που με την ισχυρή επικουρία όλων των συστημικών ΜΜΕ και την αγαστή υποστήριξη των κοινοβουλευτικών κομμάτων –πλην του ΚΚΕ(?) ίσως,  να προσχωρήσει στον ¨ρεαλισμό¨.

Επειδή όμως θα σπεύσουν πολλοί να πούνε ότι ονειροβατούμε ακόμα  και φαντασιωνόμαστε,  γι’ αυτό επιβάλλεται να τους υπενθυμίσουμε, πέρα από γενικολογίες ότι,

• Το πρόβλημα της Ελλάδας αυτή τη στιγμή παραμένει ως έχει και δεν είναι μόνο το τεράστιο δημόσιο χρέος, όπως ισχυρίζονται οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης ότι πρέπει να ¨διαχειριστούν¨.
• Ο κ. Στουρνάρας και ο Σόιμπλε που τον καθοδήγησε 8 χρόνια και αποχώρησε πρόσφατα, ως η προσωποποίηση και ο ιθύνων νους της νεοφιλελεύθερης ΟΝΕ, ακολούθησαν τη μέθοδο της χρηματοδότησης του χρέους και της βίαιης υποτίμησης, η οποία είναι εμφανές σε όλους εμάς στην Ελλάδα, ότι βύθισε τη ζήτηση και κατάστρεψε την (όποια) παραγωγική βάση της χώρας.
• Αυτό είχε ώς αποτέλεσμα σήμερα αλλά και στο μέλλον να απαιτούνται όλο μεγαλύτερα κεφάλαια για την κάλυψη του δημοσιονομικού και του χρηματοδοτικού κενού για το οποίο δεν μιλάει κανένας, (με τα πρωτόγνωρα πρωτογενή πλεονάσματα που μας επέβαλλαν 3.5% ετησίως!), ούτε ακόμα και αυτήν την αναμενόμενη ποσοτική χαλάρωση που πήραν όλες οι χώρες πλην της χώρας μας.
• Στο εφαρμοζόμενο πρόγραμμα (3^ο μνημόνιο) μάλιστα προστέθηκε ένα ακόμη τεράστιο βάρος, η 3^η ή 4^η  (έχασα το νούμερο ως μη ειδικός) ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ως μαξιλάρι με ένα τεράστιο αποθεματικό για την ενδεχόμενη νέα σωτηρία των τραπεζών, με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί ακόμα περαιτέρω το δημόσιο χρέος της χώρας.
• Ποια είναι η νέα πολιτική των κυβερνόντων και τι αλήθεια επιδιώκουν διαφορετικό των προκατόχων τους;

Η απάντηση δίνεται από τους ίδιους.

¨Η τυφλή εφαρμογή του προγράμματος¨ με τα πλεονάσματα που ανέλαβαν απέναντι στους δανειστές.

Αυτό όμως μπορούσε(?) να το κάνει όχι ο μόνον ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας και οι λοιποί, αλλά ακόμη και η ….. Φωτεινή Πιπιλή!

Το έκανε άλλωστε από την αρχή της κρίσης ο κ. Παπακωνσταντίνου, ο Στουρνάρας, το ακολούθησε πιστά και ο Βενιζέλος.

Δηλαδή το κάνουν όλοι όπως δεσμεύτηκαν.

Το επέβαλε άλλωστε, επί 8 έτη και ο Σόιμπλε με την ΟΝΕ σε όλη σχεδόν την Ε.Ε.

• Όσοι κινούνται στην αγορά γνωρίζουν πολύ καλά ότι με τέτοιες πολιτικές δεσμεύσεις, για τόσο υπέρογκα πρωτογενή πλεονάσματα, με το δημόσιο μαζί και τέτοιο ιδιωτικό χρέος, να επικρέμεται επάνω στη ελληνική οικονομία, δεν μπορεί να υπάρξει καμία απολύτως  ανάκαμψη ούτε ασφαλώς και να αναταχθεί όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται η οικονομία και η κοινωνία.
• Δεσμεύτηκαν οι επιτελείς του ¨ιερατείου¨ στην Ε.Ε ότι θα προχωρήσουν έστω, στο ¨σταδιακό κούρεμα¨ του δημόσιου χρέους, αλλά έως σήμερα αυτό που βλέπουμε είναι, η ελεγχόμενη επιβολή συνεχών μέτρων και προαπαιτούμενων στο πλαίσιο και του 3^ου μνημονίου, δίχως να μας επιτραπεί ακόμα ως χώρα, η συμμετοχή  μας ούτε και σε αυτή την ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ και την χρηματοδότηση της οικονομίας, που δήθεν θα ακολουθούσε με νέα κεφάλαια!
• Πρέπει να είναι κανείς, Τσακαλώτος ή Στουρνάρας για να καταλάβει τις προθέσεις των δανειστών;

Άλλωστε όπως μας λέει, μέχρι και το ΔΝΤ, ότι το χρέος (δημόσιο αλλά και ιδιωτικό) προφανώς, θα πρέπει να συνοδευτεί από μέτρα μείωσης (κούρεμα) και συνεχούς στήριξης του τραπεζικού συστήματος, μέτρα τα οποία είναι ανύπαρκτα προς το παρόν, με αποτέλεσμα να μη λειτουργούν (χρηματοδοτικά εννοώ) για τους περισσότερους ούτε καν οι τράπεζες!

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα έξυπνος για να καταλάβει τι ακριβώς θα συμβεί και τι θα ακολουθήσει για πολλοστή φορά!.

Με τα ¨οικονομικά πειράματα¨ στα οποία υποβλήθηκαν την τελευταία 8ετία, η πλειοψηφία των πολιτών, έμαθε και ο τελευταίος πολίτης που δεν είναι ένας απλός φοροτεχνικός, ότι το ασφαλιστικό σύστημα σε λίγο θα καταρρεύσει εάν δεν βρεθεί λύση, (αλλιώς θα πηγαίνουμε σε συνεχής και διαδοχικές μειώσεις που ήδη έχουν προαποφασιστεί και δεσμεύουν και τις επόμενες γενιές των συνταξιούχων, με την νομοθετική μείωση των συντάξεων για τη νέα μείωση, που θα ισχύσει από το 2019), τα δεσμευτικά με νόμο ετήσια πλεονάσματα 3,5% είναι ασύμβατα και εκτός οικονομικής λογικής!,  με το χρέος να διογκώνεται, και φυσικά το ανύπαρκτο σχέδιο των επενδύσεων, που με φανφαρονισμούς κατά καιρούς διατυπώνεται από τα επίσημα κυβερνητικά χείλη, ως ¨εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης¨, που είναι όμως και παραμένει πάντα… ¨ένα πουκάμισο αδειανό¨!

Αλήθεια υπάρχει κάποια άλλη λύση?

Μέχρι να γίνει …η ¨πολυπόθητη επανάσταση¨ υπάρχουν ενδιάμεσα  στάδια και μεταβατικές πολιτικές λύσεις που πρέπει να υποστηριχθούν για να αυξήσουμε την εθνική πίτα (οικονομία) και να δούμε ταυτόχρονα  τις μορφές και τους όρους της αναδιανομής της!

Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες πορεύονται με ποιο πρακτικά και συνετά βήματα που καθορίζονται από τις ίδιες τους τις ανάγκες….  Βελτιώνουν ή επιδιώκουν να βελτιώσουν, την καθημερινότητά τους μέσα από μικρά και διαδοχικά βήματα.

Αυτό είναι άλλωστε η πολιτική και γι’ αυτό οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν σε αυτήν και να γίνονται κοινωνοί της!

Η ¨λύση¨ με την από-επένδυση που επέβαλλαν οι δανειστές, μέσα από τα διαδοχικά μνημόνια, είναι σαφές ότι πρέπει να αντιστραφεί και να αναζητηθεί αλλού!

Έτσι, μόνη εφικτή λύση είναι, ένα ¨πρόγραμμα δημόσιων – μικτών και στοχευμένων επενδύσεων¨ που δυστυχώς δεν υφίστανται και πρέπει να τίθεται εκ των ων ουκ άνευ επί τάπητος…

Μακάρι να υπήρχαν άλλες λύσεις, αλλά δεν τις είδαμε 8 χρόνια!  Αυτό που μόνο βλέπουμε να συνεχίζεται είναι¨, οι μόνιμες και επιλαμβανόμενες εμμονές των δανειστών, σε πολιτικές σκληρής ¨εσωτερικής υποτίμησης¨, με την τεράστια αύξηση της φορολογίας (άμεση και έμμεση), που κατέστρεψε την παραγωγική βάση της χώρας (όπου υπήρχε, διότι υπήρχε τέτοια με όλες τις στρεβλώσεις!), που οδήγησε στην έκρηξη της ανεργίας και στην νέα μετανάστευση, του ποιο ικανού και εξιδεικευμένου ανθρώπινου δυναμικού της χώρας με τεράστιες συνέπειες….

Κανένας δεν επιθυμεί το κράτος να παριστάνει τον γενικό εργοδότη, με τις εντολές του στην οικονομία  και τα κρατικά σχέδια..

Αλλά, στοιχειωδώς και λογικά να σκεφτεί ο καθένας μας, εφόσον καμία οικονομία δεν μπορεί να πάρει ¨μπρος από μόνη της¨, στην κατάσταση της πλήρους απραξίας και αποεπένδυσης που την οδήγησαν, τότε γίνεται σαφές ότι θα πρέπει να ακολουθηθεί η σίγουρη και μετριοπαθής νέο-κεϋνσιανή οδός.

Άλλη λύση, ¨πλην της επανάστασης που δεν φαίνεται στον ορίζοντα¨ προς το παρόν, δεν υφίσταται!

Άλλωστε ανέμεναν και δεν ήρθαν οι μεγάλοι επενδυτές που θα επένδυαν –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- όταν και αυτές ακόμα ήταν  –κρατικές επιχειρήσεις άλλων χωρών, Κίνας, Γερμανίας, Ιταλίας, Γαλλίας κλπ- που αγόρασαν σε εξευτελιστικές τιμές αντίστοιχες, ελληνικές κρατικές ή ιδιωτικές  επιχειρήσεις, μετά την τεράστια εσωτερική μείωση των αξιών που μας επέβαλλαν οι δανειστές και αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ανασύνταξη και επενδυτικό σχέδιο της χώρας και της οικονομίας, αλλά ξεπούλημα και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας!

Η πολιτική κινείται με βάση τις προσδοκίες, συνήθως.

Σε μια Ελλάδα με εκατομμύρια ανέργους και άλλους τόσους φτωχοποιημένους και απελπισμένους, τις συνεχείς μειώσεις μισθών και τις αυξήσεις φόρων, δεν χρειάζεται να είσαι ατσίδας για να αντιληφθείς ότι οι ψηφοφόροι θα επιλέξουν ή θα αναζητήσουν κάτι άλλο από τον κ. Τσίπρα.

Αρκεί αυτό  να είναι διαφορετικό και να δίνει συνεκτικές και μετρήσιμες λύσεις με θετικά αποτελέσματα και να δημιουργεί προσδοκίες στους ανθρώπους!

Ποιο είναι το άλλο;

Ο κ. Μητσοτάκης?  Μη τρελαθούμε εντελώς!

Ή μήπως το ¨υπό κατασκευή κεντροαριστερό μόρφωμα, με τους 9 υποψήφιους μνηστήρες¨ που ευαγγελίζεται το νέο!

Υπάρχει όμως αυτή τη στιγμή, η αίσθηση ότι ασκείται μια πολιτική με τρόπο που θα μπορούσε να οδηγήσει –έστω και μεταβατικά, στην έξοδο την χώρα από την οικονομική κρίση και τα αδιέξοδα?

Μπορεί η πολιτική αλλαγή που είναι ζητούμενο, να προχωρήσει στην Ελλάδα και να την οδηγήσει σε μια νέα εποχή, έξω από τα διαδοχικά μνημόνια και την επιτροπεία, όταν έχουν δεσμεύσει τη χώρα για τεράστια πλεονάσματα και ανύπαρκτα επενδυτικά προγράμματα?

Ποια κοινωνική και πολιτική συμμαχία μπορεί να αμφισβητήσει αυτή την κεντρική επιλογή και να δημιουργήσει όρους και προϋποθέσεις για μια νέα προοδευτική πολιτική πλειοψηφία?

Είναι πιθανό και βέβαιο ίσως, ότι μια πραγματικά προοδευτική πολιτική αλλαγή να μας οδηγήσει, ώς Ελλάδα ακόμη και εκτός της ευρωζώνης.

Προσωπικά δεν με ανησυχεί, αρκεί αυτό να γίνει μέσα από ένα ¨συγκεκριμένο και συνεκτικό σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας¨, επειδή επιβάλλεται ότι πρέπει να προταχθεί η σωτηρία των ανθρώπων, της κοινωνικής συνοχής και της χώρας.

Αυτή η βίαιη παραμονή της χώρας μας στο ¨σκληρό  πυρήνα του ευρώ¨ ως αυτοσκοπός και ως βασική επιλογή, της μικρής και παρασιτικής ολιγαρχίας του πλούτου, δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή.

Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας δεν φαίνεται να έχει κερδίσει απολύτως τίποτα από την επιλογή αυτή.

Μπορούν να συμβούν και τα χειρότερο θα μας πούνε ορισμένοι!

Είναι οι μόνιμοι κινδυνολόγοι και έχουν συμφέροντα που τα υπηρετούν, (θα πρέπει) να τους απαντήσουμε.

Μπορεί τέλος για την ώρα ακόμα να μη φαίνεται από πουθενά η ελπίδα της ανάκαμψης και της σωτηρίας, όμως η παραμονή μας ως αυτοσκοπός έχει αποδειχθεί εκ του αποτελέσματος, πως δεν ευνοεί την συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας και της οικονομίας..

Στην πολιτική και στην κοινωνία όλα μπορούν να συμβούν.

Μπορεί τέλος να σκεφτεί κανείς, ότι αυτή τη στιγμή έτσι όπως δείχνουν τα δεδομένα, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για εναλλακτικές επιλογές για να αμφισβητηθεί πλειοψηφικά το ασφυκτικό πλαίσιο των ¨δανειστών¨ και των εγχώριων υποστηρικτών τους..

Η Ελλάδα, όπως όλα δείχνουν, θα πορευτεί και στα επόμενα βήμα της, με κυβερνήσεις συνεργασίας που δεν θα αρνούνται το σκληρό και νεοφιλελεύθερο πλαίσιο της ΟΝΕ και της Ε.Ε.

Όσο αυτό θα επιβεβαιώνεται τόσο θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι, η φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας θα συνεχίζεται.

Όπως επίσης βέβαιο είναι ότι, οι αριθμοί και οι στατιστικές σύντομα θα ευημερούν και θα μας δείχνουν ¨αριθμητικά στοιχεία ανάκαμψης¨,  ενώ η κοινωνία θα βυθίζεται σε διαρκή φτώχεια και αδιέξοδα.

Μεγάλα τμήματα της κοινωνίας έχουν ήδη τεθεί, (μακροχρόνιοι  άνεργοι, νέοι, τμήματα των ελεύθερων επαγγελαμτιών ) ¨εκτός των επιτυχημένων δεικτών¨ της νεοφιλελεύθερης ανάκαμψης, που σύντομα θα ακολουθήσει. (είναι γνωστές οι νεοφιλελεύθερες συνταγές).

Με δεδομένο αυτόν τον αρνητικό συσχετισμό πρέπει να πάρουμε αποφάσεις και να συμπορευτούμε ενωτικά αφού σχεδιάσουμε τα επόμενα, μεσοπρόθεσμα βήματα, για να αλλάξουν οι εσωτερικοί αρνητικοί πολιτικοί συσχετισμοί.

Τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από την παθητική αναμονή των ανθρώπων.

Κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει, αν δεν το επιδιώξουμε και δεν το διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι.

Ιδού η νέα πρόκληση, για όλους όσους πολιτικά ανησυχούν και θέλουν να συμμετέχουν στην αναζήτηση ¨συλλογικών προοδευτικών διεξόδων και στη διαμόρφωση πολιτικών συσχετισμών¨, για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας μας που συνεχίζει να δοκιμάζεται σκληρά.

Δημήτρης Τεμουρτζίδης,  Θεσσαλονίκη, 7 Νοεμβρίου 2017