Η «διακηρυκτική έννοια» του σοσιαλισμού στον 21ο αιώνα.

Για εμάς την Σοσιαλιστική Προοπτική, ο σοσιαλισμός δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, ούτε διαδικασία που πραγματώνεται σε ένα ασαφές και αβέβαιο για την εγκαθίδρυση του μέλλον, είτε ακόμα με την “κατάληψη της εξουσίας σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή”, από την “φωτισμένη πρωτοπορία του κόμματος”, είτε τέλος αναμένοντας -όταν και εφόσον- “ωριμάσουν οι συνθήκες” ,είτε και οι συνειδήσεις της πλειοψηφίας της κοινωνίας, όπως μας λένε συχνά, όσοι αποδίδουν τις αποτυχίες του από τις απόπειρες σοσιαλιστικής μετεξέλιξης του 20^ου αιώνα, με τις αρνητικές και ιστορικές του αποτυχίες..

Μπορεί όμως και πρέπει να είναι,

….μια εξελικτική διαδικασία συνεχών “μεταρρυθμιστικών ρήξεων και ριζοσπαστικών αλλαγών” των καπιταλιστικών σχέσεων, που στον πυρήνα τους θα προτάσσουν την υπηρέτηση των λαϊκών αναγκών της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, των εργαζομένων, μέσα όμως από γνήσια αποκεντρωτικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες κοινωνικής συμμετοχής και συνειδητοποίησης της πλειοψηφίας και των ενεργών τμημάτων της κοινωνίας.

Η εμπειρία που αποκτήθηκε σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα απότις απόπειρες της “σοσιαλιστικής μετεξέλιξης”, με τις πολλές και διαφορετικές προσπάθειες οικοδόμησης και μετασχηματισμού των εγχειρημάτων που προηγήθηκαν, επιβάλλεται να εξετασθούν και να αξιολογηθούν με τις θετικές αλλά και τις “τραυματικά αρνητικές τους παρακαταθήκες”.

Ένα είναι σίγουρο μετά από αυτές τις απόπειρες της ”σοσιαλιστικής μετεξέλιξης”.

Οι “νέοι δρόμοι της σοσιαλιστικής μετεξέλιξης και του μετασχηματισμού”, θα είναι πολλοί και πολλαπλά διαφορετικοί και σε καμία στιγμή ευθύγραμμη σε ενιαίο κέντρο, ούτε βέβαια ως “προκατασκευασμένη συνταγή εφαρμογής”.

Ο δρόμος αυτός δεν είναι ούτε εύκολος ούτε και ευθύγραμμος. Καθορίζεται κάθε φορά, από τις προτεραιότητες, τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, τα αιτήματα των εργαζομένωντης πλειοψηφίας και τις ανάγκες της χώρας.

 Όλα αυτά ασφαλώς προϋποθέτουντην συλλογική οργάνωση με την ενεργή λαϊκή συμμετοχή και διαθεσιμότητα, σημαντικών τμημάτων της κοινωνίας..

Επιπρόσθετα θα πρέπει να χαρακτηρίζεται και από τη συνεχή επαγρύπνηση του λαού και των οργανωμένων συλλογικά δυνάμεων του, οι οποίες συντεταγμένα και δημοκρατικά θα προωθούν τις προοδευτικές αλλαγές, οι οποίες θα δημιουργούν με τον αγώνα τους και θα διαμορφώνουν τους όρους και τις προϋποθέσεις για τις προοδευτικές κοινωνικές μετατοπίσεις και τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς..

Επισημαίνεται με έμφαση ότι ο δρόμος αυτός δεν υπόκειται σε “εκ των προτέρων προβλέψεις, ούτε επιδέχεται προκατασκευασμένες συνταγές”, επειδή δεν μπορεί κανείς τελικά με ακρίβεια να προκαθορίσει τους εκάστοτε “όρους της κοινωνικής κίνησης, με τις αντίστοιχες κάθε φορά ανάγκες,αλλά εξαρτάται από τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς”.

Διότι η πολιτική και κοινωνική διεργασία και ο αγώνας των προοδευτικών πολιτών και των συλλογικών του υποκειμένων θα πρέπει να συνδέεται με τις απαιτήσεις των κοινωνικών αναγκών, παρακολουθώντας και ιεραρχώντας τους πιθανούς ελιγμούς και τακτικούς συμβιβασμούς, είτε ακόμα -και τακτικές αλλά πάντοτε προσωρινές υποχωρήσεις-, διατηρώντας όμως και παραμένοντας αταλάντευτα σταθερά προσηλωμένοι στους στρατηγικούς μας στόχους,  που δεν είναι άλλοι,από την συνεχή εμβάθυνση με την οικονομική ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου, την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, για την κοινωνική χειραφέτηση και την σοσιαλιστική μετεξέλιξη.

Ο Αγώνας για μια κοινωνία με δημοκρατία και ελευθερία και την σοσιαλιστική μετεξέλιξη είναι μια αέναη διαδικασία κοινωνικών και προοδευτικών αλλαγών για τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας.

Όπου η κοινωνία και οι κοινωνικές ανάγκες προηγούνται και είναι πάνω από τα ατομικά συμφέροντα και τα κέρδη των “οικονομικά ισχυρών” .

Το κέρδος ως στρατηγικό πρόταγμα θα αποτελεί και θα είναι μόνον ως μέγεθος για την  αναδιανομή του, ως κοινωνικό μέρισμα διαθέσιμο στην κοινωνία, για να αποτελεί την κινητήρια δύναμη της οικονομίας -όχι ως αυτοσκοπός μόνο-  αλλά ως διαδικασία ανακατανομής του πλούτου, για την δικαιότερη κοινωνική συνοχή με αλληλεγγύη..  

Αυτός μπορεί να είναι ο νέος δρόμος της σοσιαλιστικής μετεξέλιξης του 21ου αιώνα, με κοινωνική δικαιοσύνη, συνοχή και ευημερία, που έχουν τόσο πολύ δυστυχώς συκοφαντήσει οι ιδεολογικοί εκφραστές του καπιταλισμού και του επιτιθέμενου νεοφιλελευθερισμού, που ως αιχμή του προβάλει στις άγριες μέρες  ο “καζινοκαπιταλισμός”, αλλά και επειδή έχουνκαθομολογούμενος ακυρωθεί με τραγικό τρόπο οι απόπειρες εναντίωσης του κατά τον 20^οαιώνα..

Η σοσιαλιστική μετεξέλιξη της κοινωνίας δεν σημαίνει την αντικατάσταση του ιδιώτη από τον συλλογικό καπιταλιστή ή το γραφειοκρατικό και συγκεντρωτικό– αυταρχικό κράτος, αλλά την σταθερή και σταδιακή προώθηση, των μη κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής, με αυτοδιοικούμενες και αυτό- διαχειριστικές αποκεντρωτικές σχέσεις παραγωγής, που απελευθερώνουν τις πιο δημιουργικές παραγωγικές δυνάμεις που δομούνται, για να επιτύχουν μόνον μέσα από γνήσια αμεσοδημοκρατικές λειτουργίες και συλλογική συμμετοχή.

Επιδίωξη μας θα πρέπει να είναι η όλο και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση  μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας που (θα πρέπει) να εμπλέκονται στις κοινωνικές διεργασίες, διότι αυτό αποτελεί το πιο ασφαλές, διαχρονικό και δημοκρατικό κριτήριο για τη συλλογική λειτουργία για δικαιότερη κατανομή, μαζί με την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και την κοινωνική αλληλεγγύη.

Έτσι μόνο θα προωθούνται δημοκρατικά-οι κοινωνικές ανάγκες και τα αιτήματα- στη βάση της κοινωνίας και των συγκεκριμένων αναγκών της, ”ως στρατηγικά προτάγματα και αιτήματα” και όχι έξω από αυτήν όπως διαφάνηκε, που οδήγησαν σε μαζικές απογοητεύσεις και τα ιστορικά πισωγυρίσματα, απαιτώντας την εκ νέου επαναθεμελίωση του σοσιαλισμού ως ιστορικό και στρατηγικό αίτημα των λαών, που (θα) πρέπει να δικαιωθεί στις νέες συνθήκες του 21ου αιώνα.

Δημήτρης Τεμουρτζίδης