Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ…

Η Ελλάδα, η οικονομία και η κοινωνία της, παραπαίει, έρμαιο των εξωγενών κρίσεων που καθορίζουν τις προκλήσεις της στιγμής. Η εγχώρια κυρίαρχη τάξη και το πολιτικό σύστημα που την εξυπηρετεί απέτυχε να αξιοποιήσει στοιχειωδώς τις δυνατότητες της χώρας, είτε αυτές προκύπτουν από γεωμορφολογικά και κλιματολογικά χαρακτηριστικά, είτε διαμορφώνονται από το πολιτισμικό / πολιτικό και ιστορικό κεκτημένο της. Απέτυχε διότι ήταν δέσμια αφενός των ξένων συμφερόντων και αφετέρου της μυωπικής, κερδοσκοπικής αντίληψης που τη διακατέχει.

Ως εκ τούτου η αντιδραστική, μνημονιακή αναδιάρθρωση της περιόδου 2010 – 2019, αν και η φυσική κατάληξη μιας πορείας απαξίωσης και εξασθένησης της ελληνικής παραγωγής και της ελληνικής πολιτείας, σε καμιά όμως περίπτωση δεν ήταν ο υποτιθέμενος, δύσκολος μεν αλλά αναγκαίος μονόδρομος της «αρετής», όπως προσπαθούσαν και προσπαθούν να μας πείσουν οι εγχώριοι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού.

Επρόκειτο απλώς για την «αξιοποίηση» της αρνητικής συγκυρίας μιας διεθνούς χρηματοπιστωτικής (κυρίαρχα αλλά όχι μόνο) κρίσης με τη σταδιακά συσσωρευμένη εξασθένηση ενός ουσιαστικά χρεωκοπημένου εγχωρίου παραγωγικού μοντέλου. Αξιοποίηση προς τέρψη των αδηφάγων διεθνών, κεφαλαιακών υπερσυγκεντροποιήσεων, αλλά και των ντόπιων συμμάχων τους.

Κατά τη συνήθη πρακτική του «καπιταλισμού της καταστροφής», έτσι και στην ελληνική πραγματικότητα, η απαξίωση της χώρας στις προηγούμενες δεκαετίες συνδυασμένη με την προθυμία των νεοφιλελεύθερων τοποτηρητών δημιούργησε το πρόσφορο έδαφος για την υπαγωγή της στην επιτροπεία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, καταργώντας ότι εμπόδιζε την υπερσυσσώρευση κερδών, το ξεπούλημα μεγάλου μέρους της δημόσιας  περιουσίας, τις δραματικές περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, τη συρρίκνωση των δραστηριοτήτων του δημόσιου τομέα ιδιωτικοποιώντας δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, κλείνοντας νοσοκομειακές  μονάδες, καταργώντας σχολεία, προσπαθώντας, ευτυχώς ανεπιτυχώς, να παραδώσουν και τους υδάτινους πόρους στην ασύδωτη εκμετάλλευση μεγάλων πολυεθνικών.

Ότι δεν κατέστη εφικτό να νεοφιλελευθεροποιηθεί στην μνημονιακή περίοδο, ανέλαβε να ολοκληρώσει η νυν Κυβέρνηση της Δεξιάς, αξιοποιώντας με ανάλογο τρόπο ένα νέο εξωγενές περιστατικό, την πανδημική κρίση. Αποτελειώνουν την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την κατεδάφιση των όποιων φιλολαϊκών μέτρων είχαν απομείνει μετά  τη λαίλαπα των μνημονίων,  το πάγωμα του κατώτατου μισθού για το 2020 και το 2021, την καθιέρωση εν μέσω πανδημίας νέου υποκατώτατου μισθό 534 ευρώ ως αποζημίωση για τις αναστολές συμβάσεων εργασίας, τη θεσμοθέτηση της απλήρωτης εργασίας (υπερωρίες), τη μείωση κατά 35% του δώρου Χριστουγέννων, την εκ νέου κατάργηση της 13ης σύνταξη. Το χρονικό αυτό διάστημα οι μειώσεις στους μισθούς άγγιξαν το 40%, ενώ υπολογίζεται ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα χάσουν έως και τέσσερις μισθούς μέσα στο 2020. Στο ασφαλιστικό η Κυβέρνηση προχωρεί με γρήγορους ρυθμούς στην ιδιωτικοποίηση των επικουρικών συντάξεων, στοχεύοντας προφανώς στην απαλλαγή του κεφαλαίου και του κράτους από το κόστος της κοινωνικής ασφάλισης, και στη δημιουργία μιας δεξαμενής φθηνού χρήματος  για τους καπιταλιστές.

Την ίδια στιγμή, ακόμη κι αν η πανδημία ανέστειλε την προσπάθεια πλήρους εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών υγείας, ο δεδηλωμένος στόχος παραμένει για τη δημιουργία ενός συστήματος υγείας στο οποίο ο ιδιωτικός τομέας θα παίζε τον πρώτο ρόλο. Για αυτό άλλωστε η Κυβέρνηση είναι φειδωλή στις προσλήψεις ιατρικού και υγειονομικού προσωπικού για την κάλυψη των κενών που υπάρχουν στο σύστημα, ενώ  αρνείται πεισματικά  την  οποιαδήποτε ενίσχυση της πρωτοβάθμιας  φροντίδας υγείας.

Ο Λαός κουρασμένος και απογοητευμένος από το πολιτικό σύστημα και τα συνεχή κτυπήματα που δέχεται από το 2010 μέχρι και σήμερα, επανάφερε στην εξουσία τη Δεξιά. Από αυτή του την επιλογή δεν έχει τίποτα να επωφεληθεί παρά μόνο να εισπράξει καταστροφές και τη συνέχιση της υποβάθμισης της ζωής του. Όσο πιο γρήγορα την απομακρύνει από τη διακυβέρνηση τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Η Πράσινη Αριστερά και η Σοσιαλιστική Προοπτική προτείνουν ένα Εθνικό Σχέδιο για την Εργασία, που θα προσφέρει ασφάλεια στους εργαζόμενους και θα περιορίζει/μειώνει τις κοινωνικές ανισότητες μέσα από ένα ισχυρό, οραματικό και θαρραλέο πλαίσιο, που θα έχει ως μοναδικό κριτήριο την βιωσιμότητα των θέσεων απασχόλησης.

Στον αντίποδα της συνεχούς επιδείνωσης της θέσης της εργασίας, η οποία εντάθηκε στην προηγούμενη περίοδο κρίσεως και επαπειλείται ακόμη περισσότερο στην ερχόμενη, προτείνουμε και θα αγωνιστούμε για:

– τη θεσμική ενίσχυση της προστασίας της εργασίας,

– την ενίσχυση των ατομικών και συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων,

– την οικονομικά και κοινωνικά δικαιολογημένη, σημαντική αύξηση του κατώτατου μισθού,

– την βελτίωση των ελέγχων, απέναντι στην υπερ-συγκέντρωση της παραγωγής και της οικονομικής δύναμης,

– την δημιουργία ενός νέου Δημοκρατικού, διεκδικητικού συνδικαλιστικού κινήματος, βασιζόμενου στους νέους προοδευτικούς πυρήνες σωματείων που έχουν δημιουργηθεί, με συμμετοχή και των υπολοίπων υγιών δυνάμεων του εργατικού κινήματος,

– την κατάργηση της CETA και τη διακοπή των διαπραγματεύσεων για τις άλλες Συμφωνίες Ελεύθερου Εμπορίου, οι οποίες, εκτός των άλλων, πλήττουν το δικαίωμα της εργασίας, οδηγούν στη μείωση του αριθμού των εργαζομένων μέσω της μείωσης των θέσεων απασχόλησης και επομένως αυξάνουν την ανεργία και τη φτώχεια.

Ως κοινή βάση στην κατεύθυνση επίτευξης των στόχων, θεωρούμε εφικτή και επιβεβλημένη:

1. Τη μείωση των ωρών της εβδομαδιαίας εργασίας, χωρίς τη μείωση των θέσεων εργασίας και των μισθών.
2. Τη σύνδεση του κατώτατου μισθού, με το μέσο επίπεδο διαβίωσης.
3. Τη θεσμική ενίσχυση του Συνδικαλιστικού Κινήματος, ως μοναδικού εκφραστή των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας.

Σοσιαλιστική Προοπτική  – Πράσινη  Αριστερά