Το τελευταίο φύλο συκής της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι φανερό ότι πέφτει και το τελευταίο φύλο συκής, με τα απίθανα ψέματα και τη συνεχή εξαπάτηση του Ελληνικού λαού, από την κυβέρνηση του κ.Τσίπρα.

Η νέα επιχειρούμενη προσπάθεια της κυβέρνησης, μετά από απαίτηση των ¨δανειστών¨, για την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας και τον τρόπο άσκησης του συνδικαλισμού στους χώρους εργασίας, είναι ένα από τα βασικά προαπαιτούμενα που απαιτούν οι δανειστές, ότι πρέπει σύντομα να ολοκληρώσει, σε αυτή τη φάση της 3^ης αξιολόγησης, η υπάκουη κυβέρνηση της χώρας, μαζί με αυτές των ¨κόκκινων δανείων με τους πλειστηριασμούς¨.

Γιαυτό, η κυβέρνηση με τους αρμόδιους υπουργούς της, κατέθεσε το νομοθετικό πλαίσιο -ώστε σύντομα να κλείσει και αυτή η εκκρεμότητα με τους εταίρους.

Ακολουθώντας τις υποδείξεις των δανειστών, πριν από λίγες ημέρες κατατέθηκε η τροπολογία της κ. Αχτσιόγλου – η οποία όμως αποσύρθηκε προσωρινά, λόγω των ισχυρών αντιδράσεων, για να επανακατατεθεί σύντομα– όπου ανάμεσα στα άλλα απίθανα προβλέπει ότι,  ¨η προκήρυξη απεργιών προϋποθέτει πλειοψηφία 50+1%, σε όλα τα πρωτοβάθμια επιχειρησιακά σωματεία¨.

Ασφαλώς και θα προστρέξουν  για υποστήριξη οι γνωστοί καλοθελητές, με επίκληση την τήρηση της νομιμότητας, όπου με πρόσχημα την δημοκρατική διαδικασία στη λήψη των αποφάσεων και της συμμετοχής της πλειοψηφίας των εργαζομένων, οι οποίοι θα πρέπει να συμφωνήσουν, αφού ψηφίσουν σε ποσοστό 50%+1,  για την κήρυξη απεργίας στους  χώρους εργασίας.

Η  άποψη αυτή έχει μια αληθοφάνεια στη λογική και ασφαλώς βρίσκει θερμούς υποστηρικτές σε διάφορους κύκλους, οι οποίοι με το δημοκρατικοφανές επιχείρημα και την επίκληση στην δημοκρατική συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων, επιχειρεί να ακυρώσει, τις ήδη ¨αναιμικές¨ αντιδράσεις των συνδικάτων.

Έτσι επιχειρούν -με πρόσχημα της νομιμοποίησης των απεργιών- και το δήθεν ενδιαφέρον τους για την δημοκρατική συμμετοχή, να εισάγουν το όριο συμμετοχής του 50% +1,  των εγγεγραμμένων ή μη μελών (μένει να διευκρινιστεί και αυτό), για την κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης στους χώρους εργασίας.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι ίσως θέματα δημοκρατικού διαλόγου και συζητήσεων με συντεταγμένο τρόπο, ανάμεσα σε θεσμικούς φορείς και εταίρους σε μια ομαλή περίοδο, όπως συμβαίνει στις Βορειοευρωπαϊκές χώρες.

Στη Ελλάδα όμως των διαδοχικών μνημονίων, της αέναης και επί 8 συνεχή έτη, καταβαράθρωσης και διάλυσης των θεσμικών, νομικών αλλά και οικονομικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, ακούγονται ως πρόκληση και φάρσα.

Διότι,

1. Η χώρα μας έχει υποστεί, διαδοχικές μνημονιακές καταιγίδες και δεν υπάρχει ουσιαστικό πλαίσιο προστασίας της εργασίας και των βασικών δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτό.
2. Οι διαδοχικοί νόμοι που ακολούθησαν των μνημονίων και ψηφίστηκαν, έχουν άρει κάθε νομική αλλά και θεσμική δυνατότητα, άσκησης των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Στο υφιστάμενο δε κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο, όπως είναι αυτό στο οποίο μας έχουν επιβάλλει, το βασικό δικαίωμα της διεκδίκησης, μετά από μια απεργιακή κινητοποίηση, στην πράξη έχει ακυρωθεί.
3. Στη χώρα έχει επιβληθεί ένα ¨ιδιότυπο καθεστώς¨ άρσης των βασικών συνταγματικών και θεσμικών δικαιωμάτων, με το άλλοθι της ¨οικονομικής χρεωκοπίας¨, το οποίο εφαρμόζεται μόνο σε ¨ειδικές αποικίες-μπανανίες¨ του Γ΄ κόσμου.
4. Με αυτά τα δεδομένα, οποιαδήποτε συζήτηση για αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, έτσι όπως το αντιλαμβάνονται οι δανειστές και το προωθούν οι εγχώριοι, πρόθυμοι κυβερνητικοί και άλλοι υποστηρικτές τους, εκλαμβάνεται τουλάχιστον με καχυποψία και πρόκληση, ως προς τις προθέσεις τους, για όσα δεινά επίκεινται να εφαρμόσουν.
5. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ουδείς διάλογος και καμία νέα νομοθετική αλλαγή είναι επιτρεπτές να γίνουν, διότι αυτές ευθέως απειλούν την ύπαρξη του ήδη υφιστάμενου, γραφειοκρατικά και θεσμικά απαξιωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και των οργάνων διοίκησης.  Ευθύνες τις οποίες έχουν στο ακέραιο, οι ξεκομμένες από τους εργαζόμενους σκληρές γραφειοκρατικές ομάδες, που έχουν οδηγήσει το συνδικαλιστικό κίνημα με ευθύνη τους, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και πρόκειται τώρα να το αποτελειώσουν όντας απαξιωμένο από τους εργαζόμενους, πολιτικά και θεσμικά, οι ξένοι δανειστές και εταίροι, με την αρωγή της κυβέρνησης.

Για εμάς την Σοσιαλιστική Προοπτική, αλλά και για το μεγαλύτερο μέρος του δημοκρατικού Ελληνικού λαού, όσα συμβαίνουν με την επιχειρούμενη αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, σε συνδυασμό με την παράλληλη πολιτική της υλοποίησης της μνημονιακής εντολής, για την εκποίηση των στεγαστικών δανείων και την εκτενή προώθηση των πλειστηριασμών, είναι προκλητικά και πολιτικά απαράδεκτα.

Για εμάς,

Είναι γιαυτό άμεση και επιτακτική ανάγκη, να διαμορφωθεί ο νέος πολιτικός πόλος / μέτωπο, των προοδευτικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων,  με ¨πολιτικό αίτημα πρώτης προτεραιότητας¨,  την διαμόρφωση, νέας προοδευτικής και ριζοσπαστικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που θα αμφισβητήσει έμπρακτα το ¨ιδιότυπο καθεστώς της επιτροπείας¨ και της επιχειρούμενης άρσης των βασικών δημοκρατικών, συνταγματικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.